‘Ik leerde al een hoop de afgelopen dagen.’ ‘Dat is ook de bedoeling, het is een pelgrimsroute.’ Een van de gesprekjes die ik op het Pieterpad had met mede-wandelaars die me tegemoet kwamen lopen. Ik liep verder met de gedachten dat die lessen vast dieper zou moeten zijn dan echt op tijd moeten starten als het 25 graden wordt en hoe je je blaren moet tapen.

Ik begon mijn blog ooit als tijdverdrijf, een uitlaatklep en omdat het hip was (in een tijd waarin ik het woord ‘hip’ vooral niet gebruikte). Ik worstelde me puberend door mijn eerste studentenjaren en schreef daar met passende nuance (..) over. Ik noemde het regelmatig, mensen om me heen wisten het te vinden en lazen mee. Geen idee waarom. Ik verhuisde zowel analoog als digitaal en liet een hoop mensen en posts achter me. Zoals dat gaat. Sindsdien schrijf ik vooral als ik met een rugzak op stukjes wereld ontdek. Ik reis graag alleen, maar laat wil wel de foto’s laten zien en het verhaal vertellen.* Dus gaf ik het adres aan iedereen die digitaal met me mee op pad wilde. Ondertussen vond ik het schrijven in de tussenpozen steeds lastiger. Links en rechts werd mij ingefluisterd dat ik toch echt wel regelmatig moest schrijven om lezers te behouden, en dat alleen foto’s plaatsen zonder tekst echt not done was, want een blog heeft tekst. En wat is het toch met die millennials die zichzelf zo interessant vinden dat ze denken dat iedereen alles over hun leven moet weten? Het omdopen van mijn blog naar ‘Yvons wolkje’ met bijschrift was mijn manier om mijn blog te claimen als mijn stukje internet, waarop ik kon doen en laten wat ik zelf wil. En toch prikten de meningen van anderen dat idee in mijn hoofd lek. De afgelopen jaren heb ik me met enige regelmaat schuldig gevoeld over de stiltes hier. Ik voelde druk. Zowel door de opmerkingen als de complimenten en misschien nog wel het meest vanuit mezelf. Ik voelde dat ik een verklaring moest geven voor de stilte. Ik ben er meerdere keren aan begonnen, maar ik blokkeerde telkens weer. Onzeker over wat ik wel en niet wilde delen. Niet in staat om mijn gedachten te ordenen. En vaak ook gewoon geen zin. Vandaag had ik wel zin om wat te typen en blokkeerde ik eens niet nog voordat ik begon. Ik hoop dat ik dit weer vaker ga ervaren. Dat het me lukt om te schrijven, over wat dan ook. Als je het leest vind ik dat gezellig. Als je er een mening over hebt, ben je ook zeker welkom om die te geven. Ik trek me er alleen minder van aan dan een paar jaar geleden. Gewoon, voor mijn eigen comfort. Dit is geen verklaring en ook geen nieuw begin. Ik beloof niet weer vaker te schrijven. Ik claim alleen mijn stukje internet terug en kijk of het weer als thuis voelt. *plant vlag* *Terwijl ik er nog volop in zit dan. Ironisch genoeg sta ik altijd met mijn mond vol tanden als mensen na afloop vragen hoe het was. Ik kom niet verder dan “geweldig”, want je had erbij moeten zijn. (Maar je mag niet mee.)

Vlissingen heeft me de afgelopen twee maanden zo af en toe verbaasd. Van de leuke winkels om bijzondere cadeautjes te kopen tot het wakker worden met het geluid van misthoorns. Van het aangestaard worden op straat omdat je een vreemd gezicht bent tot de frequente gesprekken in winkels wanneer je gewoon wilt afrekenen (die standaard begonnen met de vraag of ik op vakantie was). Hoe de trein wacht als de conducteur ziet dat er een tas vergeten is op het station. Hoe vaak het er heel hard waait. Hoe dat altijd leuk is als je bij het strand bent, totdat dat dagelijks het geval is.

Het blijkt dat werkloos zijn en een onzekere toekomst hebben significant makkelijker is als je op reis bent. Maar vakantie vieren bleek niet zaligmakend. Zo genoot ik van het uitzicht vanaf een Zwitserse berg en de zon op mijn gezicht in Zürich, maar dat, en zelfs de goede gesprekken met een altijd inspirerende vriendin, kregen het niet voor elkaar om mijn gedachten lang van mijn banenjacht af te brengen.

Op de vraag wat het mooiste was in Nieuw-Zeeland, hoor ik mezelf vaak antwoorden ‘ruimte en rust’. Ik genoot van de lange wandelingen in de natuur en in merkte dat ik het in de steden allemaal een beetje te veel vond. De snelheid, de mensen, de prikkels. Ik kon de stress van de PhD, die nog niet helemaal uit mijn lijf en hoofd was, aanwijzen als oorzaak, maar is het alleen dat? Een staat van zijn die langzaam weer teruggaat naar ‘normaal’? Of is er iets veranderd in mij?

Het is even schakelen; van zomer naar winter, van nacht naar dag, van nieuw naar oud Zeeland. Ik ruilde de ene backpack om voor de andere die, gevuld met warmere kleding, klaar stond in mijn opslaghokje. Om even te landen logeerde ik een weekje in Elst, voordat ik verder tot rust kwam en iets meer settelde in Vlissingen.

Veel kilometers met prachtige uitzichten, rust, ruimte, baaitjes, stranden, zon en zee. De roadtrip was heerlijk.

Een stukje naar het noorden kwam ik bij Rotorua. Oftewel; geisers en de geur van zwavel. Er zijn twee populaire ‘parken’ waar de meeste hoogtepunten in te vinden zijn. Ik had geen zin om een tour te boeken om ze te bezoeken, dus besloot ik me door de bus te laten droppen bij de afslag naar Wai-O-Tapu en vanaf daar naar de ingang te lopen. Ik sloeg de geiser waar de meeste mensen eerst heen gaan over en had daardoor het park het eerste half uur bijna voor mezelf. Ik bekeek het warme water, de kokende modder en de prachtige kleuren van de mineralen van achter de vele hekjes. Eerlijk gezegd viel het een beetje tegen, misschien omdat het te veel een attractie is en doordat wat aan uiterlijke, natuurlijke kracht verliest.

Van Wellington pakte ik de bus naar Whanganui. Daar bleken de vervoersmogelijkheden al volgeboekt, dus besloot ik om voor een dagje een auto te huren en zelf de route langs de rivier te rijden. Ik reed langs de Whanganui River omhoog en maakte er een rondje van weer terug naar het stadje. Halverwege had ik ineens uitzicht op de prachtige vulkaan Ruapehu. Dat maakte het meteen een stuk makkelijker om te beslissen wat mijn volgende stop zou worden dus pakte ik een dag later weer de bus om die van dichterbij te gaan bekijken.