Onderweg naar Dunedin zag ik hoe Kiwi’s omgaan met een ontsnapt schaap op de ‘snelweg’; elk voertuig stopt, iedereen probeert het beest in de goede richting te drijven en als dat niet lukt, werpt iemand zichzelf op het arme schaap en zet hem over het hek. In mijn nopjes met deze uiterst Nieuw Zeelandse ervaring, bleek dit het meest enerverende van Dunedin en omgeving. Nou kun je ook niet veel verwachten van een studentenstad op eerste kerstdag en bovendien in de zomervakantie.

Op naar Clyde en Cromwell, waar ik in beide een nachtje kampeerde. De locals’ enige reactie op mijn reisplan was ‘it’s hot there' . Niet heel veelzeggend, maar wel waar; naarmate we verder het binnenland in reden werden de glooiende heuvels droger en droger. Clyde maakte Lonely Planet’s belofte van ‘19th-century gold-rush film set’ niet waar en viel dus wat tegen, maar het was een prettig dorpje en op de camping werd goed voor me gezorgd door de buurvrouw die me zo maar zelfgebakken koekjes bracht ( ‘want je bent niet thuis met kerst’ ). Cromwell compenseerde door een speciaal stukje gereserveerd te hebben voor historische gebouwen uit het oude stadscentrum dat het aflegde tegen de bouw van een stuwdam. Net zoals de drukte op de camping het gebrek aan leven in het dorp compenseerde.

Na drie dagen bebouwing en sneakers, was het wel weer tijd voor bergen en wandelschoenen, dus pakte ik de bus naar Mount Cook en zette mijn tentje op. Twee weken later dan ik in eerste instantie bedacht had, staarde ik toch nog naar die prachtige berg, zónder wolk er omheen. Die middag liep ik het zoals iedereen naar de Hooker gletsjer. De dag erna wandelde, klom en klauterde ik net zoals iets minder mensen en prachtig weer naar de Mueller Hut. Mijn plan was om er nog een dag te zijn, maar het weer beloofde om te slaan en ik kreeg een lift aangeboden van een gezellige Israëliër die ik nog ‘kende’ van de Kepler track. Samen reden we via een camping bij Tekapo naar Christchurch.

Christchurch was levendiger dan Dunedin, met een hoop toeristen op te snelle elektrische steps op het voetpad. Ik was vooral heel erg blij met de douche en het bed. Mijn vermoeidheid stak zijn kop op, dus ontweek ik de prikkels en het benauwde weer waar ik kon en zag ik vrijwel niets van de stad.

Ik reisde verder met de TranzAlpine trein die mij naar Arthur’s Pass bracht. De treinreis is prachtig en dus staarde ik tweeënhalf uur uit het raam. Arthur’s Pass is een gehucht zonder ook maar een fatsoenlijke supermarkt, maar met een prachtige omgeving. Ik klauterde wederom een berg op. Ik begon in vrij slecht weer en zou wel zien hoe ver ik zou komen. Het weer klaarde op, dus was er geen reden om te stoppen. Nadat ik, licht bibberend, de richeltjes had overwonnen, had ik een prachtig uitzicht vanaf Avalanche Peak. Geen verkeerde manier om 2018 af te sluiten. Ik had een beetje gehoopt op natuurlijk vuurwerk in de vorm van een prachtige sterrenhemel, maar het was helaas bewolkt en ik ging slapend het nieuwe jaar in. Morgen staar ik weer een paar uur uit het raam, want dan wacht de tweede helft van de treinreis.

#Dunedin #Clyde #Cromwell #MtCook #MountCook #Christchurch #TranzAlpine #ArthursPass #NieuwZeeland #reizen