Op de vraag wat het mooiste was in Nieuw-Zeeland, hoor ik mezelf vaak antwoorden ‘ruimte en rust’. Ik genoot van de lange wandelingen in de natuur en in merkte dat ik het in de steden allemaal een beetje te veel vond. De snelheid, de mensen, de prikkels. Ik kon de stress van de PhD, die nog niet helemaal uit mijn lijf en hoofd was, aanwijzen als oorzaak, maar is het alleen dat? Een staat van zijn die langzaam weer teruggaat naar ‘normaal’? Of is er iets veranderd in mij?

Al jaren noem ik mezelf een stadsmens. Mijn collega’s van die jaren uit dorpen als Kamerik, Kockengen en Lunteren, maar ook uit steden als Woerden en Wageningen weten dit maar al te goed. Veel te klein. Niets te doen. Geen filmhuis, poppodium, supermarkt open op zondag. En ik denk nog steeds wel zo, maar inmiddels staat er iets tegenover. Er is een afweging, want het is maar druk in zo’n stad. Met mensen. Met lichtgevende, bewegende reclames van een gevel breed. Met zoveel keuzes dat ik uiteindelijk kies voor geen van allen en gewoon thuisblijf.

Het is fijn om ‘thuis’ te komen in Vlissingen. De overgang vanuit Nieuw-Zeeland is niet zo groot. Het is hier rustig. In de winkelstraten, de supermarkten, op het strand. Mijn sociale leven zit op een paar uur afstand en soms lijkt dat lastig, maar ik spreek mensen misschien juist wel meer. De dagen dat ik in het midden van het land ben staan vol met afspraken, want ik ben in de buurt. Zo was er vorig weekend een feestje van A, sliep ik bij B, lunchte met C, at ik bij D, ging naar het feestje van E, waar ook F, G en H waren en ging tot slot nog even langs bij oma. Een planning die me op andere momenten al stress kan geven bij het idee. Ik nam me voor overal de tijd voor te nemen en niet te gaan stressen. In een drukke binnenstad, een vol lunchcafé en overvolle treinen vond ik het een uitdaging en kostte het wat energie, maar het lukte. Ik keek niet onnodig vaak op mijn horloge en haastte me niet. Ik ergerde ik me niet aan de moeders die naast elkaar in een langzamer tempo voor mij fietsten, maar moest ik lachen om en met de dochters die achterop zaten en het maar spannend vonden dat ik met een hogere snelheid aan was komen fietsen.

Het voelt fijn om me af te kunnen sluiten voor prikkels en tegelijk meer open te staan voor en meer ruimte te geven aan anderen. Het is een staat die ik associeer met vakantie, maar eigenlijk altijd zou willen ervaren. Het is nu redelijk makkelijk vast te houden. Zonder werk en op loopafstand van de zee zijn er weinig stressprikkels en kan ik ze, als ze er wel zijn, snel uit mijn hoofd laten waaien. Maar hoe hou ik dit vast als het ‘normale leven’ weer begint? Alles ligt open: soort baan, locatie, reisafstand, vervoersmiddel, soort woning. Kies ik straks voor de stad? Of is dit stadsmeisje opgegroeid tot een dorpsmens?

#thuiskomen #prikkels #stress #uitwaaien