Het blijkt dat werkloos zijn en een onzekere toekomst hebben significant makkelijker is als je op reis bent. Maar vakantie vieren bleek niet zaligmakend. Zo genoot ik van het uitzicht vanaf een Zwitserse berg en de zon op mijn gezicht in Zürich, maar dat, en zelfs de goede gesprekken met een altijd inspirerende vriendin, kregen het niet voor elkaar om mijn gedachten lang van mijn banenjacht af te brengen.

Misschien was dat ook wel veel gevraagd, want ik zat vol twijfels. In de speeches na mijn verdediging werd en bijna trots verteld dat ik precies wist wat ik wilde in de toekomst. Ik weet nu niet meer of dat toen daadwerkelijk zo was, of dat ik vooral een goed klinkend antwoord had geformuleerd en daarmee ook mezelf had overtuigd. Of misschien was het gewoon gemakkelijk om door te gaan met dat wat ik deed en waarvan ik weet dat ik er goed in ben. Feit is in ieder geval dat ik maar weinig vacatures tegenkom waar ik echt warm voor loop. En dus reist de vraag: zoek ik wel in de goede richting?

Die vraag zorgt al weken voor onrust in mijn hoofd. Want als niet dit, wat dan wel? Er zijn banen waarvan ik heel zeker weet dat ik ze niet wil, maar als ik die wegstreep, wat blijft er dan over? Tijd voor gekleurde vellen papier, stiften en talloze blogs over hoe je je perfecte baan/doel/leven vindt. Want waar die blogs vaak zichzelf en elkaar herhalen en soms de plank volledig mis slaan, is het wel een begin.

Het bleek voldoende voor een nieuw inzicht. Het is nog geen helder geformuleerd doel met een plan om daar te komen, maar het geeft wel de energie om daarmee aan de slag te gaan.