Vlissingen heeft me de afgelopen twee maanden zo af en toe verbaasd. Van de leuke winkels om bijzondere cadeautjes te kopen tot het wakker worden met het geluid van misthoorns. Van het aangestaard worden op straat omdat je een vreemd gezicht bent tot de frequente gesprekken in winkels wanneer je gewoon wilt afrekenen (die standaard begonnen met de vraag of ik op vakantie was). Hoe de trein wacht als de conducteur ziet dat er een tas vergeten is op het station. Hoe vaak het er heel hard waait. Hoe dat altijd leuk is als je bij het strand bent, totdat dat dagelijks het geval is.

Vandaag neem ik afscheid van Vlissingen als tijdelijke woonplaats. Ik had als doel en ook wel als (kennelijk onrealistische) verwachting dat ik binnen twee maanden nadat ik terug was in Nederland een baan en dus bestemming gevonden te hebben. Dat is niet het geval. Soit. Ik verbreed mijn zoektocht en solliciteer verder, maar het vraagt wel om een permanentere woonplek. Niet permanent in de zin van jaren kunnen blijven wonen, maar wel in de zin van 7 dagen per week beschikbaar (ik ‘moest’ in de weekenden regelmatig plaatsmaken). En dus laat ik het strand, de wind en de rust van Vlissingen achter.

Voorlopig heb ik weer een stekje in Utrecht. Ja, die stad die ik soms nogal druk vind en me af en toe te veel prikkels geeft. Maar ook die stad met die centrale ligging, die vrienden in de buurt en al die mogelijkheden. Ik kan wekelijks bij mijn oma op bezoek omdat de reis niet meer 4 uur duurt. Ik kan spontaan afspreken met vrienden. Gewoon omdat het gezellig is, maar ook als ik even een klankbord nodig heb. Ik kan hobby’s weer oppakken en nieuwe interesses uitdiepen. En hoe ik het ook wend of keer, Utrecht voelt als thuis.

#Vlissingen #Utrecht #thuiskomen