Ik begon mijn blog ooit als tijdverdrijf, een uitlaatklep en omdat het hip was (in een tijd waarin ik het woord ‘hip’ vooral niet gebruikte). Ik worstelde me puberend door mijn eerste studentenjaren en schreef daar met passende nuance (..) over. Ik noemde het regelmatig, mensen om me heen wisten het te vinden en lazen mee. Geen idee waarom. Ik verhuisde zowel analoog als digitaal en liet een hoop mensen en posts achter me. Zoals dat gaat.

Sindsdien schrijf ik vooral als ik met een rugzak op stukjes wereld ontdek. Ik reis graag alleen, maar laat wil wel de foto’s laten zien en het verhaal vertellen.* Dus gaf ik het adres aan iedereen die digitaal met me mee op pad wilde. Ondertussen vond ik het schrijven in de tussenpozen steeds lastiger. Links en rechts werd mij ingefluisterd dat ik toch echt wel regelmatig moest schrijven om lezers te behouden, en dat alleen foto’s plaatsen zonder tekst echt not done was, want een blog heeft tekst. En wat is het toch met die millennials die zichzelf zo interessant vinden dat ze denken dat iedereen alles over hun leven moet weten?

Het omdopen van mijn blog naar ‘Yvons wolkje’ met bijschrift was mijn manier om mijn blog te claimen als mijn stukje internet, waarop ik kon doen en laten wat ik zelf wil. En toch prikten de meningen van anderen dat idee in mijn hoofd lek. De afgelopen jaren heb ik me met enige regelmaat schuldig gevoeld over de stiltes hier. Ik voelde druk. Zowel door de opmerkingen als de complimenten en misschien nog wel het meest vanuit mezelf. Ik voelde dat ik een verklaring moest geven voor de stilte. Ik ben er meerdere keren aan begonnen, maar ik blokkeerde telkens weer. Onzeker over wat ik wel en niet wilde delen. Niet in staat om mijn gedachten te ordenen. En vaak ook gewoon geen zin.

Vandaag had ik wel zin om wat te typen en blokkeerde ik eens niet nog voordat ik begon. Ik hoop dat ik dit weer vaker ga ervaren. Dat het me lukt om te schrijven, over wat dan ook. Als je het leest vind ik dat gezellig. Als je er een mening over hebt, ben je ook zeker welkom om die te geven. Ik trek me er alleen minder van aan dan een paar jaar geleden. Gewoon, voor mijn eigen comfort.

Dit is geen verklaring en ook geen nieuw begin. Ik beloof niet weer vaker te schrijven. Ik claim alleen mijn stukje internet terug en kijk of het weer als thuis voelt.

*plant vlag*

*Terwijl ik er nog volop in zit dan. Ironisch genoeg sta ik altijd met mijn mond vol tanden als mensen na afloop vragen hoe het was. Ik kom niet verder dan “geweldig”, want je had erbij moeten zijn. (Maar je mag niet mee.)